Nawadnianie deszczowe zaczyna się rozwijać wraz z wynalezieniem zraszaczy i lekkich stalowych rur z szybkozłączkami. Ponieważ koszty produkcji i budowy były wysokie, celem było ulepszenie i obniżenie kosztów instalacji tryskaczowych, rur aluminiowych i wydajnych pompowni. Dzięki obniżeniu kosztów zwiększył się również zakres stosowania nawadniania deszczowego. Jednak pomimo wszystkich innowacji i ulepszeń w technikach nawadniania deszczówką, w ciągu ostatniego stulecia wielu rolników i hodowców na całym świecie stosowało techniki nawadniania powierzchniowego. Powodem tego był brak informacji o zaawansowanych technologiach i cenach zamiany ich przestarzałych metod na bardziej wydajną metodę nawadniania. Nawadnianie deszczówkami dominuje obecnie na całym świecie.

Podstawowymi elementami każdego systemu nawadniania deszczówką są:

• źródło wody takie jak zbiornik, studnia, kanał lub ciek wodny,
• pompa ciśnieniowa napędzana silnikiem spalinowym lub silnikiem elektrycznym, ale niewymagana, jeśli woda w źródle jest pod ciśnieniem,
• sieć rur głównych doprowadzających wodę z pompy do rur dystrybucyjnych,
• rury dystrybucyjne lub poprzeczne doprowadzające wodę z rurociągu głównego do tryskacza,
• zraszacze, które rozpryskują wodę na ziemię i które są instalowane w odpowiednich odległościach, aby równomiernie rozpryskiwać wodę i
• zawory sterujące przepływem

Gdy zraszacze są równomiernie rozmieszczone, system nawadniania zapewnia stosunkowo równomierne rozprowadzanie wody na nawadnianym obszarze. Systemy tryskaczowe są zazwyczaj zaprojektowane tak, aby dostarczać wodę do gruntu w niższej wartości niż jej infiltracja, ponieważ wtedy ilość wody infiltrowanej w dowolnym momencie zależy od ilości dostarczanej wody i czasu działania zraszaczy, a nie od zdolności do wchłaniania gruntu .

Nawadnianie deszczowe ma wiele zalet, ale i wad. Jeśli system nawadniania jest optymalnie zaprojektowany i dobrze utrzymany, można osiągnąć wysoką wydajność i oszczędność wody. Jak już wspomniano, nawadnianie deszczowe nie zależy od zdolności infiltracyjnej gleby, ale dostosowuje się do niej. Nie jest wymagane przygotowanie terenu, co jest ogromną zaletą w porównaniu z innymi systemami nawadniania, ponieważ nie wymaga większych prac przygotowawczych. W zależności od etapu wzrostu roślin istnieje możliwość dostosowania intensywności nawadniania. Na przykład w fazie kiełkowania rośliny potrzebują mało wody, dlatego przeprowadza się nawadnianie o niskiej intensywności. System może działać przy niskim przepływie u źródła i dostosowywać się do ilości dostępnej wody.

Wady nawadniania deszczówkami mają głównie charakter finansowy. Koszty początkowe są wyższe niż w przypadku innych systemów nawadniających, ale nie jest wymagane bardzo kosztowne wyrównywanie. Istnieją również znaczne koszty energii potrzebnej do dostarczania wody pod ciśnieniem. W celu maksymalnego obniżenia tych kosztów konieczne jest dobranie optymalnej jednostki zasilającej. Musi zapewniać ciśnienie i przepływ wymagane przez zraszacze, a jednocześnie nie może być przewymiarowany, ponieważ dodatkowo zwiększa to koszt systemu nawadniającego. Inną wadą takiego systemu jest usuwanie wody przez wiatr, jeśli nawadnianie odbywa się w warunkach wietrznych. Może również wystąpić parowanie wody podczas suchej pogody.

Systemy nawadniania deszczowego dzielą się na dwie grupy w zależności od położenia zraszacza: stabilne i mobilne. W systemach stabilnych opryskiwacz pozostaje w stałej pozycji, natomiast w systemach mobilnych opryskiwacze poruszane są w kierunku kołowym lub prostoliniowym za pomocą prowadnic. Systemy stabilne są najczęściej stosowane w nawadnianiu krajobrazu, które wymagają bardzo mało prac polowych w sezonie nawadniania i mogą być w pełni zautomatyzowane.

Obecnie nawadnianie deszczowe dominuje w zastosowaniach krajobrazowych na całym świecie. Jest on stosowany w systemach z małymi wysuwanymi zraszaczami, zwykle używanymi na podwórkach, aż do systemów z dużymi wysuwanymi zraszaczami, używanych do nawadniania boisk sportowych. W zastosowaniach krajobrazowych woda używana do nawadniania może stanowić od 25 do 70% całkowitego zużycia, w zależności od lokalizacji systemu. Największy udział wody wykorzystywanej do utrzymania krajobrazu to nawadnianie trawników. Trawniki wymagają więcej wody niż większość roślin, ale często są nadmiernie podlewane, co jest przyczyną tak dużego zużycia wody.

Wybór wydajnych systemów nawadniających może oznaczać zastosowanie bardzo zaawansowanych technologii i drogiego sprzętu. Jednak wybór drogiego sprzętu nie jest jedynym czynnikiem w projektowaniu wysokiej jakości i wydajnego systemu. Czasami może to być po prostu proste dostosowanie czasu nawadniania w miesiącach zimowych lub o każdej porze roku. Połączenie zaawansowanych technologii i produktów nawadniania z dobrze zaprojektowanym systemem, instalacją i konserwacją zapewnia wydajny system nawadniania, który, jak udowodniono, zmniejsza zużycie wody i zapewnia zdrowie roślin.

Czytaj więcej

Nawadnianie jest w zasadzie środkiem uprawowym w produkcji roślinnej, za pomocą którego do gleby dodaje się ilości wody niezbędne do optymalnego wzrostu i rozwoju roślin. Jest sztucznym dodatkiem wody do gleby. Służy do poprawy uprawy roślin, utrzymania krajobrazu, odtwarzania i ponownego zazieleniania gleby na terenach suchych. Nawadnianie może być również wykorzystywane do innych zastosowań, takich jak ochrona roślin przed mrozem, zwalczanie chwastów i zapobieganie wysychaniu gleby. Nawadnianie jest największym pojedynczym konsumentem wody na świecie, ponieważ zużywa 80% całkowitej wody słodkiej i dwie trzecie wody pitnej. Odpowiada za ponad 40% całkowitej produkcji rolnej. Jednak rosnące zapotrzebowanie na świeżą wodę wymaga bardziej wydajnych i wysokiej jakości systemów nawadniających

Nawadnianie prowadzone jest od ponad 6000 lat, ale w ciągu ostatnich 100 lat pojawiło się w tym obszarze więcej innowacji niż w całym poprzednim okresie stosowania. Poprawiono prawie każdy element nawadniania: wykonanie prac, pompowanie, filtrację, przetłaczanie wody, dystrybucję, metody aplikacji, odwadnianie, źródło energii, organizację harmonogramu nawadniania, nawadnianie, kontrolę erozji, magazynowanie wody itp. główne ulepszenia w zakresie zmniejszania zużycia wody w przyszłości można osiągnąć dzięki innowacyjnemu projektowi, optymalizacji i zintegrowanemu systemowi nawadniania zarówno dla rolnictwa, jak i obszarów miejskich.

Systemy nawadniania

Istnieje wiele sposobów nawadniania, które można podzielić na cztery grupy:

- nawadnianie powierzchniowe,
- nawadnianie podziemne,
- nawadnianie deszczowe,
- zlokalizowane nawadnianie.

Nawadnianie powierzchniowe

najczęściej stosowana technika nawadniania. Prawie 60% obszarów nawadnianych jest nawadnianych tą metodą. Ta metoda jest przeprowadzana w taki sposób, że woda stoi lub spływa po powierzchni gleby, a tym samym infiltruje glebę. Woda jest rozprowadzana na nawadnianej powierzchni grawitacyjnie, ale możliwy jest również rozkład ciśnienia.

Nawadnianie podziemne

lub subirygacja to procedura, w której woda jest dostarczana przez otwarte kanały i / lub podziemne rury i jest rozprowadzana przez infiltrację do gruntu lub przez siły kapilarne.

Nawadnianie przez deszcz

to metoda, która zaczęła być stosowana wraz z rozwojem technologii na początku ubiegłego wieku. Najważniejszymi przystankami są pompy i zraszacze. Ta bardziej zaawansowana technologia umożliwiła doprowadzenie wody przez system rur ciśnieniowych do zraszacza, który rozpyla wodę w powietrzu i opada na ziemię symulując sztuczny deszcz.

Miejscowe nawadnianie 

to metoda, dzięki której woda dostarczana przez system rur pod niższym ciśnieniem nawadnia tylko niektóre części całego obszaru. Nawadnia się ją tylko w miejscach, gdzie rozwija się główna masa korzeni.Taką metodę nawadniania stosuje się na terenach o ograniczonych zasobach wody.
Metody nawadniania deszczówkami oraz nawadnianie miejscowe to jedyne metody stosowane na naszym terenie.

Czytaj więcej